I miss your stupid face

Well, did you trust your noble dreams

And gentle expectations to the mercy of the night?

The night will always win

The night has darkness on its side

[...]

I tried to clothe your bones with scratches

[...]

I miss your stupid face

Βράδυ Κυριακής

Είπα να ανεβάσω και το πρώτο μου κειμενάκι, να εγκαινιάσω αυτό το blog. Όχι κάτι ιδιαίτερο.

9/10/11

Βράδυ Κυριακής. Κατεβαίνω βιαστικά την Θεμιστοκλέους με 2 free press πάνω απο το κεφάλι μου καθώς η βροχή πέφτει δυνατά. Μύρισε Φθινόπωρο για τα καλά σήμερα και έφαγα την πρώτη μου βροχή για φέτος.
Φτάνω στην Ακαδημίας και την διασχίζω παρατηρώντας οτι δεν έχει μπατσάκια στην γωνία όπως συνήθως. Μάλλον θα έχουν άλλα σχέδια γι’ απόψε. Γνώριμα στενά και μαγαζιά με προσπερνάνε δεξιά και αριστερά καθώς φτάνω επιτέλους στην Ομόνοια. Προσπερνώ τους μετανάστες που με παρακαλάνε να αγοράσω μια ομπρέλα.
‘Μωρέ δίκιο έχεις, αλλά τώρα έφτασα στο μετρό, πάω σπίτι, όχι ευχαριστώ λοιπόν.’
Βγάζω το εισητήριο απ’ τη τσέπη και το ακυρώνω έτοιμος για το ταξιδάκι της επιστροφής.
Ψαχουλεύω στην τσέπη μου και βγάζω τα ακουστικά μου, βροχερή μέρα και μετρό, νομίζω δε θα το αντέξω χωρίς μουσική...

Γαμώτο, πάλι 10’ το γαμημένο; Τι έχει πάθει σήμερα; Αράζω στην αποβάθρα ακούγοντας τον Keenan να τα χώνει και το πόδι μου κουνιέται στο ρυθμό που δίνουν οι κιθάρες και τα ντραμς. Αυτή εκεί τι με κοιτάζει που κουνιέμαι; Δεν έχει ξαναδεί άνθρωπο να ακούει μουσική και να γουστάρει; Ανοίγω την free press για να σκοτώσω τα λεπτά της αναμονής. Και μάντεψε, εντελώς τυχαία πέφτω στην στήλη ‘8 Ιστορίες σεξ και μουσικής’. Καλά ρε με κοροϊδεύεις; Κάποιος παίζει με τα νεύρα μου φαίνεται. Παρ’ όλα αυτά σα γνήσιος μαζόχας αρχίζω να διαβάζω τη στήλη. Ιστορίες αγάπης, πάθους και λαγνείας ντυμένες με το soundtrack του συγγραφέα κάθε ιστορίας. Μάλιστα, όλοι γράφουν για τα γαμήσια τους και τους ήχους με τους οποίους τα ντύνουν. Εγώ που το διαβάζω τώρα γιατί νευριάζω; Γιατί θυμάμαι και εγώ τα δικά μου; Ένα ερέθισμα θέλει το μυαλό για να αρχίσει να ξερνάει μνήμες και εικόνες, ήχους και ιστορίες του παρελθόντος.
Α, να το, έφτασε...

Αραγμένος σε μια γωνία ακούω δυνατά τη μουσική μέσα στα αυτιά μου και νιώθω αποκομένος απο τους υπόλοιπους. Τους παρατηρώ αδιάφορα, ακόμα μια ρουτινιάρικη και αδιάφορη διαδρομή. Τα πιτσιρίκια φωνάζουν και χασκογελάνε, οι γιαγιάδες απο δίπλα μάλλον δεν την παλεύουν και πολύ. Να και ο κουστουμάτος με το γραβατόνι του. Μμμ, ωραίο αυτό το γκομενάκι εκεί απέναντι. Κάτι χειλάκια κόλαση και βυζάκι πρώτο. Άλλη μία άγνωστη που θα ήθελα στο κρεββάτι μου. Έλα, κοίταξε με λίγο. Όχι ε; Φτου, κατεβαίνει. Ωραία. Τώρα με τι θα ασχοληθούμε;
‘Do what it takes to move through.’ Δίκιο έχεις. Τι όμως;

Επόμενος σταθμός ‘ ... ‘ . Ο σταθμός σου. Κοιτάζω απο τα παράθυρα απο συνήθεια μήπως και σε πετύχω να βγαίνεις στην αποβάθρα. Μπα, τίποτα. Τόσα χρόνια δεν σε έχω πετύχει ποτέ. Περίεργο ε; Αν και δεν ξέρω αν θα ήθελα να σε δω. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα. Πφφφ, πάλι μαλακίες σκέφτομαι. Α, έφτασα.

Άλλη μια φορά, σε αυτό τον σταθμό. Πάμε σπίτι λοπόν. Ρουτίνα και σε αυτό. Κυλιώμενες σκάλες/ Ματιές για γνωστούς – δε θέλω να δω κανέναν/ Ωραίο κώλο έχει η μπροστινή/ Περπάτημα./ Αμάξι./ Σπίτι – ξανά.

Γαμάτα περάσαμε και απόψε. Μου λείπεις – γιατί ;

Μια πρώτη μουσική νότα

Don't you ever want to lie down, close your eyes and leave the ground? 

Hello World

Μετά απο καιρό αποφασίζω να ακολουθήσω το trend του blogging και να σας αραδιάσω τα λεγόμενα μου και τις μουσικές μου επιλογές. Δεν ξέρω αν πρέπει ούτε αν θα το κάνω καλά but I' ll give it a try.

Γιατί, κάθε σειρά σε ένα λευκό χαρτί είναι ο τρόπους σου να πεις "ήμουν εδώ".

Καλησπέρα σας.