Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Ανοίγοντας Φτερά

Ακολουθεί κάτι που έχει γραφτεί πολλά πολλά πολλά χρόνια πριν και έπεσε τυχαία απόψε στα χέρια μου. Είναι λες και βγήκε από το χρονοντούλαπο του παρελθόντος.
Άραγε έχει να πει τίποτα στο παρόν κανενός από όσους διαβάζουν αυτό το blog;
Αν όχι, απλά προσπεράστε το.

Ανοίγοντας Φτερά

Απόψε δε μπορώ να κοιμηθώ
σκουλήκια τρώνε το μυαλό μου
καθώς προσπαθώ να περάσω το κενό
και να βρω τον εαυτό μου.

Γιατί απόψε θα σπάσω τα δεσμά σου
και παράσιτο δε θα' μαι πια
Θα κάψω όσα ήτανε δικά σου
και θα γεννηθώ ξανά.

Έξω ξεκινά να ξημερώνει
και το φως τα φύλλα συναντά.
Μια καινούρια αρχή ζυγώνει
και μου δίνει κάτασπρα φτερά.

Μπορεί να φοβάμαι να πετάξω
μήπως και βρω μπροστά το παρελθόν
όμως εγώ πορεία θα χαράξω
για ένα καταγάλανο παρόν.

Γιατί είμαι τώρα δυνατός
με τις πληγές μου για ασπίδα
και αν έχει κρυφτεί όλο το φως
εγώ θα βρω μια ηλιαχτίδα.

Στη θάλασσα θα περπατήσω
και τα σύννεφα θα κάνω άτια.
Το φεγγάρι στα χέρια θα κρατήσω
και στου ήλιου θα μπω, τα πορφυρά παλάτια.

Γιατί τη μάσκα που φορώ
τώρα πια θα σπάσω
και τη ζωή θα εκδικηθώ
και δε πρόκειται να χάσω... 



1 σχόλιο:

  1. Καινούρια αρχή και κάτασπρα φτερά :) Δεν ακούγεται άσχημο. Και μη νομίζεις ότι η κάμπια για να γίνει πεταλούδα δεν τραβάει και ζόρι και πόνο. Το κορμί της ξεσκίζεται, στο κάτω-κάτω. Αλλά μετά πετάει. Άξιζε τον κόπο, δεν άξιζε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή